Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

 ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣυντροφικότητα και αυτονομία 

"Την πίτα ολόκληρη ή το σκύλο χορτάτο;"
Συντροφικότητα ή αυτονομία; Ή και τα δύο;
Τα προβλήματα που ανακύπτουν σε κάθε περίπτωση προσπαθεί να προσεγγίσει
ο Γ. Πιντέρης σ'αυτό το βιβλίο με το χιούμορ που πάντα τον διακρίνει και κάνει πολύ προσιτά τα βιβλία του σε ευρύ κοινό.
Δεδομένου του πολύ απλού ύφους του, μπορεί να θεωρηθεί απλοϊκό χωρίς να είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι απευθύνεται σε ανθρώπους όλων των μορφωτικών επιπέδων.    
Το θέμα, "καυτό" και διαχρονικό, δεν εξαντλείται βέβαια στις 128 σελίδες του βιβλίου.
Γραμμένο το 1983, θεωρείται μάλλον παρωχημένο σήμερα, αλλά αν εξαιρέσει κανείς το πλαίσιο της ελληνικής κουλτούρας του τότε, στο οποίο αναφέρεται, θα βρει ενδιαφέρουσες τεχνικές που μπορεί να τον βοηθήσουν στις σχέσεις του. Για παράδειγμα η τεχνική της αντανάκλασης , με αρκετή εξάσκηση, θα μπορούσε να έχει θαυμαστά αποτελέσματα στις συντροφικές μας σχέσεις και όχι μόνο.
 Ή όροι όπως οι φαύλοι κύκλοι και τα διπλοδεσίματα διαφωτίζουν λιγάκι και βοηθούν να ανακαλύψουμε αδιέξοδα και παγίδες που βάζουμε μόνοι μας στον εαυτό μας και στο σύντροφό μας.

 Παρωχημένο ή όχι πάντως, βιβλία σαν αυτό πάντα θέτουν προβληματισμούς και δίνουν αφορμές για ενδοσκόπηση και αυτοβελτίωση βοηθώντας μας κάθε φορά να γνωρίσουμε λίγο βαθύτερα τον εαυτό μας, αυτό τον άγνωστο!

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Τόσο επίκαιρο, τόσο διαχρονικό, τόσο ανθρώπινο.......
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε?")

..ο πιο γενναιόδωρος ανθρωπιστικός σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά αντίθετα προδίδεται από αυτά. Είναι οδυνηρά βιωμένο ιστορικά ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε καμιά κατεύθυνση ανθρώπινου πολιτισμού, όταν δεν επαγρυπνούμε και δεν υπερασπιζόμαστε αδιάλλακτα την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, την ατομική ελευθερία του ανθρώπου, το σεβασμό της ιδιαιτερότητάς του, τις διαφορετικές φιλοσοφικές, θρησκευτικάες και ιδεολογικές του πεποιθήσεις, αν δε διασφαλίζουμε σε κάθε βήμα και σε κάθε στισμή τις διαδικασίες εκείνες που θα επιτρέπουν την εκρηκτική άνθηση της προσωπικότητας του ατόμου, την ελεύθερη ανάπτυξη αυτού του ιδιαίτερου και μοναδικού κόσμου που είναι ο καθένας από εμάς........
          Έχει δικαιολογηθεί τόση βία και τόση βαρβαρότητα εν ονόματι των ανθρωπιστικών ιδανικών και των απελευθερωτικών επαναστάσεων, ώστε δεν έχουμε πια το δικαίωμα της συγγνωστής πλάνης, δεν μπορούμε να μιλάμε για σύνολα και αριθμούς, αλλά να αναζητούμε, να εξετάζουμς κάθε φορά τη "μοίρα" του ατόμου μέσα στο ιστορικό γεγονός....Διαφορετικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινο πολιτισμό, για τη δυνατότητα ανανέωσης και εξέλιξής του....Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε μια κοινωνία που θα βιώνει τον πολιτισμό του ανθρώπου, όπου ιδανικό της θα είναι η ομοιομορφία και όχι η διαφορά, γιατί τότε θα βρεθούμε σε μια κοινωνία όπου η έννοια του διανοείσθαι, αυτή η κατεξοχήν ανθρώπινη ιδιαιτερότητα μέσα στον φυσικό κόσμο, θα καταργηθεί και θα αντικατασταθεί από την λειτουργία του ενστίκτου..........


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012








Ο γύρος του θανάτου


Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ο ευρηματικός τρόπος που είναι γραμμένο , η γλώσσα , η παράλληλη ανάδειξη του χαρακτήρα του ήρωα αλλά και της πόλης στην οποία έζησε, το γεγονός ότι αφήνει τον αναγνώστη να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα καθιστούν το βιβλίο του  Θωμά  Κοροβίνη  «Ο γύρος του θανάτου» (εκδ. ΑΓΡΑ) ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και μια πρόκληση για κάθε
ανήσυχο αναγνώστη.
 Η υπόθεση: η ζωή  του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «δράκου» του Σέιχ Σου, και για πολλούς εξιλαστήριο θύμα της άγριας και σκληρής εποχής
της δικτατορίας, ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε σε ηλικία 28 ετών το 1968.
Ο συγγραφέας  αποφεύγει αριστοτεχνικά να πάρει θέση δίνοντας φωνή σε εννέα διαφορετικά πρόσωπα που αφηγούνται το καθένα με διαφορετική γλώσσα, ανάλογα με το κοινωνικομορφωτικό τους επίπεδο, τη σχέση τους με τον Αρίστο.
  Αναδεικνύεται έτσι κομμάτι κομμάτι η προσωπικότητα του Αρίστου αλλά παράλληλα και το κλίμα και όλη η περιρρέουσα  ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης του 1960, άγνωστες πτυχές της πόλης , μια τοιχογραφία θα λέγαμε της εποχής,  από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων και εικόνες της πόλης τόσο παραστατικά δοσμένα, ώστε είναι σαν να περπατάς μαζί με τον Αρίστο στα σοκάκια και τις γειτονιές της.
  Πολύ γοητευτικό κομμάτι του βιβλίου η διαφορετική γλώσσα που χρησιμοποιούν τα πρόσωπα από καθαρεύουσα μέχρι… καλιαρντά, κάτι που φανερώνει  ότι ο συγγραφέας όχι μόνο κατέχει καλά τη γλώσσα αλλά την «αισθάνεται» κιόλας μέσα του για να την αποδώσει με τόσο πειστικό τρόπο
στις διάφορες εκφάνσεις της.
  Βρήκαμε το βιβλίο πολύ διαφωτιστικό  της εποχής αλλά και της συγκεκριμένης υπόθεσης και θέλαμε οπωσδήποτε να το συζητήσουμε. Μας συγκίνησε δε τόσο ώστε καλέσαμε και το συγγραφέα και μοιραστήκαμε μαζί του τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μας σ’ ένα πολύ ευχάριστο απόγευμα που περάσαμε μαζί του.



 
 
 

 Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα


Ποικίλα συναισθήματα προκάλεσε στην ομάδα μας, καθώς το διαβάζαμε, το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, η ιστορία του φαλλού» (εκδ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ). Από μεγάλο ενδιαφέρον, θυμό, απορία και έκπληξη ως αδιαφορία και κούραση.
  Πρόκειται για ένα δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενο, το οποίο
ωστόσο περιέχει και πολλές προσωπικές εκτιμήσεις, που πραγματεύεται  τη θέση της γυναίκας από τις απαρχές της εμφάνισης του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη έως σήμερα και τη μετάβαση από τη μητριαρχική κοινωνία στην πατριαρχία.
 Η συγγραφέας προσπαθεί να ερμηνεύσει πώς συνέβη η «έκπτωση» αυτή μέσα στους αιώνες και τι συνετέλεσε σ’ αυτό.
Εκθέτει τις απόψεις της τεκμηριωμένα αναφέροντας πολλές πηγές και πλούσια βιβλιογραφία ύστερα από έρευνα και μελέτη που διήρκεσε 30 χρόνια, όπως η ίδια σημειώνει.
Είναι αξιοσημείωτο αυτό που η ίδια δηλώνει ότι κανένας ερευνητής δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα της επίδρασης που μπορεί να είχε στον ψυχισμό του αρσενικού ανθρώπου το γεγονός ότι επί χιλιάδες χρόνια παρακολουθούσε έκθαμβος και περιδεής το θηλυκό να γεννοβολά, μη έχοντας επίγνωση του πώς συντελείται αυτό το θαύμα, αφού βέβαια δε γνώριζε τη συμμετοχή του στην αναπαραγωγή.
 Πάντως είναι ακλόνητη η πεποίθηση της συγγραφέα ότι οι αρχαίοι Έλληνες συνέβαλαν αποφασιστικά στην εδραίωση της πατριαρχικής κοινωνίας -μόλις συνειδητοποίησαν το ρόλο τους
στην τεκνοποίηση- στην Ελλάδα πρώτα και σ’ όλο τον κόσμο μετά, αφού θεωρούνται οι φορείς του σημερινού πολιτισμού μας, περιορίζοντας τη γυναίκα μόνο στο ρόλο της αναπαραγωγής.
«Την απέσυραν όχι μόνο από την κυκλοφορία αλλά από τη ζωή ολόκληρη…» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. 
Κι αυτό γιατί, όπως υποστηρίζει και επιχειρηματολογεί έντονα γι’ αυτό, τους προκάλεσε ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητας     και ανάμεικτα συναισθήματα φόβου και μίσους το γεγονός ότι η γυναίκα ,επειδή γεννούσε, κατείχε τα πρωτεία στις πρωτόγονες κοινωνίες και θεωρούνταν κάπως σαν θεά. Στο βιβλίο υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στις αρχαίες τραγωδίες και σε ρητά αρχαίων Ελλήνων που ενισχύουν αυτή την άποψη.
 Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές επαναλήψεις σε εμφατικό τόνο και παλινδρομήσεις στο κείμενο οι οποίες ίσως κουράζουν,  παραμένει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, μια άλλη οπτική που, κατά τη γνώμη μας, αξίζει πραγματικά να την έχει κανείς υπόψη του.       

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012


Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι (Χρόνη Μίσσιου)


Φύση, αισθήσεις, έρωτας, μυσταγωγία, συναίσθημα, γεύσεις, χρώματα, αρώματα, μεράκι, καλοσύνη!!!
    Ένας ύμνος στη φύση, στην ζωή, στον έρωτα! 
Απλότητα!!! Εργασία, μουσική, χαρά, παιχνίδι,  ΑΓΑΠΗ!
    Αντιεξουσιασμός, ειρήνη, οικολογία, εναντίον κάθε είδους βίας, σεβασμός σε όλα τα πλάσματα  της φύσης, έμψυχα και άψυχα.
    Δε σου χαϊδεύει τα αυτιά, σε ξεσηκώνει, σε ξεβολεύει, σε προβληματίζει, δηλώνει ξεκάθαρα πως  η ζωή είναι... ΑΛΛΟΥ!!! Έχουμε πάρει λάθος δρόμο!
    Να ζεις το κάθε λεπτό, να το ρουφάς 100% με πάθος. Όταν τρως να το νιώθεις! Όταν είσαι  στενοχωρημένος να το νιώθεις! Να είσαι παρών στη ζωή σου! Και ό,τι κάνεις να το κάνεις με μεράκι, με αγάπη, με όλο σου το είναι!
   Η ζωή είναι χαρά, γιορτή, θείο δώρο και έτσι πρέπει να το εκλάβει ο άνθρωπος για να είναι χαρούμενος σ΄ αυτό το σύντομο πέρασμά του από τούτη την πλάση.
    Να εναρμονιστεί με τη φύση και να ζει ως κομμάτι της, όπως όλα τα όντα. Χωρίς να θέλει να κυριαρχήσει πάνω της, καταστρέφοντάς τη!
    Είμαστε εδώ για να δώσουμε αγάπη και χαρά και μόνο αυτό μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας ως απόηχο της ύπαρξής μας!
    Ουτοπική η πρόταση; Μπορεί! Αλλά όχι και αδύνατη! Αν ο καθένας μας μπορούσε να ασπαστεί αυτές τις απλές και βασικές αρχές έχοντας πλήρη επίγνωση πως μόνο αυτό χρειάζεται, μια μέρα ίσως κάτι ν΄ άλλαζε σ΄ αυτό τον κόσμο!
Μια εναλλακτική πρόταση ζωής εκτός του γνωστού συστήματος.
Ξεκινώντας να διαβάζουμε το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου  «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι», δεν περιμέναμε  ότι ένα βιβλίο θα ασκούσε ποτέ τέτοια επιρροή επάνω μας.
Κι όμως, διαβάζοντάς το και συζητώντας το μετά,νιώσαμε πολύ έντονα συναισθήματα, μας γοήτευσε, μας ψυχαγώγησε, μας προβλημάτισε, μας διασκέδασε, μας επηρέασε βαθύτατα και εν τέλει μας οδήγησε σε μια απολαυστική και ανεπανάληπτη εμπειρία που θα μας μείνει αξέχαστη!!!